ଆମର ଜୀବନ ଆମର କାର୍ଯ୍ୟ ଏବଂ ନିଷ୍ପତ୍ତି ସହିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟକୁ ଭଲ କିମ୍ବା ଖରାପ ବୋଲି ବିଭାଜନ
କରିବାରେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କୁହନ୍ତି, ସମବୁଦ୍ଧି ସମ୍ପନ୍ନ ମନୁଷ୍ୟ ଏହି ଦୁନିଆରେ ପୁଣ୍ୟ ଏବଂ ପାପ ଉଭୟକୁ ତ୍ୟାଗ କରନ୍ତି
(2.50), ଯାହାର ଅର୍ଥ ହେଉଛି ଯେ ଥରେ ଆମେ ସମତ୍ୱ ଯୋଗ ହାସଲ କରିବା ପରେ ବିଭାଜନ ଚାଲିଯାଏ ।
ଆମର ମନ ଯେମିତି ରଙ୍ଗୀନ କାଚର ଚଷମା ଦ୍ୱାରା ଆଚ୍ଛାଦିତ ହୋଇଛି ଯାହା ଆମ ଗଠନ ବର୍ଷରେ ଆମ ପିତାମାତା,
ପରିବାର ଏବଂ ବନ୍ଧୁମାନଙ୍କ ପ୍ରଭାବରେ ତଥା ଦେଶର ନିୟମର ପ୍ରଭାବରେ ଆମ ଉପରେ ଛାପାଯାଇଥାଏ । ଆମେ ଏହି ଚଷମା
ମାଧ୍ୟମରେ ଜିନିଷ/କାର୍ଯ୍ୟ ଦେଖିବା ଏବଂ ସେମାନଙ୍କୁ ଭଲ କିମ୍ବା ଖରାପ ବିଭାଜନ କରିବା । ଯୋଗରେ,ଏହି ଚଷମାର ରଙ୍ଗ ମଳିନ
ହୋଇଯାଏ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ଜିନିଷଗୁଡ଼ିକ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ଦେଖାଯାଆନ୍ତି, ଯାହା ଡାଳ ବଦଳରେ ଚେରକୁ ନଷ୍ଟ କରିବା ଏବଂ ଜିନିଷଗୁଡ଼ିକୁ
ଯେପରି ଅଛନ୍ତି ସେପରି ଗ୍ରହଣ କରିବା ସହିତ ସମାନ ।
ବ୍ୟବହାରିକ ଦୁନିଆରେ, ଏହି ବିଭାଜନ ଆମକୁ କ୍ଷୁଦ୍ରଦର୍ଶନ ଏବଂ କମ୍ ଖୋଲା କରିଥାଏ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ନିଷ୍ପତ୍ତି
ନେବାକୁ ଆବଶ୍ୟକ କରୁଥିବା ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ତଥ୍ୟରୁ ବଞ୍ଚିତ ହୋଇଯାଉ । ପରିଚାଳନା ସନ୍ଦର୍ଭରେ, ଅନୁପଯୁକ୍ତ କିମ୍ବା ଭୁଲ
ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରାଯାଇଥିବା ସୂଚନା ସହିତ ନିଆଯାଇଥିବା ଯେକୌଣସି ନିଷ୍ପତ୍ତି ବିଫଳ ହେବାକୁ ବାଧ୍ୟ ।
ମଧ୍ୟରେ ରହିବା ସେହି ଆଲୋଚନା ପରି, ଯେଉଁଠାରେ ଜଣେ ଛାତ୍ରକୁ ଏକ ସମୟରେ ଏକ ପ୍ରସଙ୍ଗ ପାଇଁ ତାହାର ପକ୍ଷରେ
ଏବଂ ବିପରୀତରେ ଯୁକ୍ତିତର୍କ କରିବାକୁ ପଡେ । ଏହା ଆଇନ ପରି, ଯେଉଁଠାରେ ଆମେ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବା ପୂର୍ବରୁ ଉଭୟ ପକ୍ଷଙ୍କ କଥା
ଶୁଣିବା । ଏହା ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀରେ ନିଜକୁ ଏବଂ ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ନିଜ ଭିତରେ ଦେଖିବା ଏବଂ ଶେଷରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସବୁଠାରେ
ଦେଖିବା ପରି (6.29) ।
ଏହା ହେଉଛି ପରିସ୍ଥିତିରୁ ନିଜକୁ ଶୀଘ୍ର ଅଲଗା କରିବା ଏବଂ ବିଷୟର ଉଭୟ ପାର୍ଶ୍ୱକୁ ପ୍ରଶଂସା କରିବାର କ୍ଷମତା ।
ଯେତେବେଳେ ଏହି ଦକ୍ଷତା ବିକଶିତ ହୁଏ, ଆମେ ନିଜକୁ ଏକ ଦାରୁମା ଡଲ୍ ପରି ମଧ୍ୟରେ କେନ୍ଦ୍ରିତ କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିବା ।
ଯେତେବେଳେ କେହି କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ସମତ୍ୱର ଯୋଗ ପ୍ରାପ୍ତ କରନ୍ତି, ତେବେ ସେମାନେ ଯାହା ବି କରନ୍ତି ତାହା ସୁସଂଗତ
ଅଟେ । ଏକ ପରିସଂଖ୍ୟାନିକ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକତାକୁ ଦେଖିଲେ, ଏହା ସମୟର ସେ ଶତକଡ଼ା ଅଟେ ଯେବେ ଆମେ ସନ୍ତୁଳନରେ
ଥାଉ ଏବଂ ଯାତ୍ରା ଏହାକୁ ଶତ ପ୍ରତିଶତକୁ ବୃଦ୍ଧି କରିବା ବିଷୟରେ ।
https://samajaepaper.in/imageview_127_255202420529203_4_83_26-05-2024_7_i_1_sf.html