ଯେପରି ଏକ ଚକ ବୁଲିବା ପାଇଁ ଏକ ସ୍ଥିର କିମ୍ବା ଅପରିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ ଚକ ଆବଶ୍ୟକ କରେ, ସେହିପରି ଚିର ପରିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ ଭୌତିକ ଜଗତ ଏହାର ଅସ୍ତିତ୍ୱକୁ ବଜାୟ ରଖିବା ପାଇଁ ଏକ ଶାନ୍ତ ଏବଂ ପରିବର୍ତ୍ତନହୀନ ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅସ୍ତିତ୍ୱ ଆବଶ୍ୟକ କରେ । ଆମ ଭଳି ଅର୍ଜୁନ, ମାନବ ଶରୀରର ପ୍ରକଟ ଅବସ୍ଥାରେ ଅଛନ୍ତି ଏବଂ ତାଙ୍କ ସମ୍ପର୍କୀୟଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁକୁ ନେଇ ଚିନ୍ତିତ ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ କେବଳ ପ୍ରକଟ ଅସ୍ତିତ୍ୱ ଅଟନ୍ତି । ଭଗବାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ, ଯିଏ ସେତେବେଳେ ମାନବ ରୂପରେ ଥିଲେ, କାହିଁକି ଏବଂ କିପରି ବେଳେବେଳେ ଅବ୍ୟକ୍ତକୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ସୃଷ୍ଟିରୂପ ଧାରଣ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ ହୁଏ, ତାହା ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରନ୍ତି । 

ସେ କୁହନ୍ତି, “ମୁଁ ଅଜନ୍ମା ଓ ଅବିନାଶୀ ସ୍ୱରୂପ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଏବଂ ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କର ଈଶ୍ୱର ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ନିଜ ପ୍ରକୃତିକୁ ଅଧୀନ କରି ନିଜ ଯୋଗମାୟା ବଳରେ ପ୍ରକଟ ହୋଇଥାଏ” (4.6) । ମାୟା ମାଧ୍ୟମରେ, ଯାହାକି କେବଳ ଏକ ଧାରଣା; ଅବ୍ୟକ୍ତ ପ୍ରକଟ ହୁଅନ୍ତି, ଯେପରିକି ପରମାତ୍ମା କରୁଛନ୍ତି । ପାର୍ଥକ୍ୟ କେବଳ ଚେତନା ଏବଂ ଇଚ୍ଛା ସ୍ତରରେ ଏବଂ ଯେଉଁଥିରେ ଅସୀମ କରୁଣା ଅଛି । 

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆହୁରି ମଧ୍ୟ କୁହନ୍ତି, “ଯେଉଁ ଯେଉଁ ସମୟରେ ଧର୍ମର ଅବକ୍ଷୟ ହୁଏ ଓ ଅଧର୍ମର ବୃଦ୍ଧି ହୁଏ, ସେହି ସେହି ସମୟରେ ମୁଁ ନିଜର ରୂପ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ ଅର୍ଥାତ୍‌ ସାକାର ରୂପରେ ଲୋକମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ପ୍ରକଟ ହୁଏ (4.7) । ସାଧୁପୁରୁଷମାନଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ, ପାପୀମାନଙ୍କୁ ବିନାଶ କରିବା ପାଇଁ ଏବଂ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନା କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ପ୍ରକଟ ହୋଇଥାଏ”(4.8) ।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବିଶ୍ୱାସ କରିବା ପାଇଁ ଗୁରୁଜନ ପ୍ରାୟତ ଏହି ଶ୍ଳୋକଗୁଡ଼ିକୁ ଉଦ୍ଧୃତ କରନ୍ତି ଯେ ଧାର୍ମିକମାନଙ୍କୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେବା ପାଇଁ ଭଗବାନ ନିକଟରେ ଅଛନ୍ତି । ଏକ ସରଳ ଆକ୍ଷରିକ ଅର୍ଥ ସୂଚାଇଥାଏ ଯେ ଯେତେବେଳେ ଧର୍ମ କିମ୍ବା ଧାର୍ମିକତା ହ୍ରାସ ହୁଏ ଏବଂ ଅଧର୍ମ କିମ୍ବା ମନ୍ଦ ବଢେ଼, ସେ ଅବତାର ଭାବରେ ପୃଥିବୀକୁ ଆସିବେ । 

ଏକ ଗଭୀର ସ୍ତରରେ, ଧର୍ମ ଏବଂ ଅଧର୍ମ କ’ଣ ବୋଲି ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠିଥାଏ; କିଏ ସାଧୁ ଅଟେ ଏବଂ କିଏ ଦୁଷ୍ଟ ଅଟେ, ସେମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ପୃଥକ କରେ?

ସାଧୁ ଏବଂ ଦୁଷ୍ଟଙ୍କ କ୍ଷେତ୍ରରେ, ସେହି ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ସେମାନଙ୍କର ସାଧୁତା କିମ୍ବା ଦୁଷ୍ଟତାର ଗୁଣ ସଂରକ୍ଷଣ କିମ୍ବା ନଷ୍ଟ କରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ଅଛି । ସେହିଭଳି ଧର୍ମ ଏବଂ ଅଧର୍ମକୁ ସେହି ଶାଶ୍ୱତ ଅବସ୍ଥାକୁ କିମ୍ବା ଏହାଠାରୁ ଦୂରରେ ଯାତ୍ରା କରିବାର ଦିଗ ଭାବରେ ନିଆଯାଇପାରେ, ମାର୍ଗର ଦିଗ ପରିବର୍ତ୍ତନ ପାଇଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସାହାଯ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକ ହୁଏ ।

https://samajaepaper.in/imageview_60_1522025214132840_4_83_16-02-2025_6_i_1_sf.html