ଆମେ ସାଧାରଣତଃ ଏହାକୁ ବୁଝିବାରେ ସକ୍ଷମ ନୁହଁନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଚାହୁଁଥିବା କର୍ମଫଳ ଆମ ପାଇଁ ଆଗକୁ ଭଲ ହେବ କି ନାହିଁ । ଯେମିତି ଏକ ବିଫଳ ପ୍ରେମବିବାହରେ ହୋଇଥାଏ, ଏକ ସମୟରେ ଏକ ଦମ୍ପତି ଏକାଠି ରହିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ, କିନ୍ତୁ କିଛି ସମୟ ପରେ ସେମାନେ ଅଲଗା ହେବାକୁ ଚାହାଁନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ, ମନୁଷ୍ୟର ଆଜି ଯେଉଁ ବଡ଼ ଅନୁତାପ ହୁଏ, ତାହା ସେହି କର୍ମଫଳ ପାଇବା କାରଣରୁ, ଯାହାର ସେ ତୀବ୍ର ଇଚ୍ଛା କରିଥିଲା ଯାହାକି ସମୟ ସହିତ ବିନାସକାରୀ ସିଦ୍ଧ ହୋଇଛି ।
ଏହାର ବିପରୀତ, ସାଧାରଣ ଅଭିଜ୍ଞତା ଅନୁଯାୟୀ, ଅନେକ ଲୋକ ଅନୁଭବ କରନ୍ତି ଯେ ସେମାନଙ୍କ ସହ ଘଟିଥିବା ସର୍ବୋତ୍ତମ ଘଟଣା ହେଉଛି ଅତୀତରେ ସେମାନେ ଚାହୁଁଥିବା କର୍ମଫଳ ପାଇଲେ ନାହିଁ ।
ସମୟ ସହିତ ଏକତ୍ରିତ ଜୀବନର ଏହି ଅନୁଭୂତି ଆମକୁ ଗୀତାରେ ଥିବା ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଶ୍ଳୋକ2.47 ବୁଝିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ, ଯେଉଁଠାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହିଛନ୍ତି ଯେ ଆମର କର୍ମ କରିବାର ଅଧିକାର ଅଛି କିନ୍ତୁ କର୍ମ ଫଳ ପାଇବା ପାଇଁ ଆମର କୌଣସି ଅଧିକାର ନାହିଁ ।
ଏହି ଅନୁଭବ ଗୁଡିକର ଉପଯୋଗ ଏହି ଶ୍ଳୋକକୁ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱର ମାଧ୍ୟମରେ ଦେଖିବା ପାଇଁ କରାଯାଇପାରିବ । ଦୁନିଆ ଦ୍ୱିପାକ୍ଷିକ ଏବଂ ସବୁକିଛି ତାହାର ବିପରୀତ ଅବସ୍ଥାରେ ବିଦ୍ୟମାନ । କର୍ମଫଳ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସମାନ କଥା ପ୍ରଯୁଜ୍ୟ ।
ପ୍ରଥମ କ୍ଷେତ୍ରରେ, ଏକ ଆନନ୍ଦ (ସୁଖ/ବିଜୟ/ଲାଭ) ଧୃବୀୟତା ସମୟ ସହିତ ଏକ ଯନ୍ତ୍ରଣା (ଦୁଃଖ/ପରାଜୟ/କ୍ଷତି) ଧୃବୀୟତାରେ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହେଲା । ଦ୍ୱିତୀୟ ଘଟଣାରେ ଠିକ୍ ଏହାର ବିପରୀତ ଘଟଣା ଘଟିଥିଲା ।
ସମଗ୍ର ଗୀତାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଏହି ଚିରସ୍ଥାୟୀ ଧୃବଗୁଡିକ ବିଷୟରେ ଅବଗତ କରୁଛନ୍ତି ଏବଂ ସେଗୁଡିକ ଅତିକ୍ରମ କରିବା ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଇଛନ୍ତି । କର୍ମର ଫଳ ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା ହେଉଛି ଏପରି ଏକ ଧୃବତା ଯାହାକୁ ନିଜକୁ ସଂଲଗ୍ନ ନକରି ଦୂର କରିବାକୁ ହେବ ।
ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତାର (ଚେତନା, ଚୈତନ୍ୟ, ସୃଜନଶୀଳତା) 13.5 ବିଲିୟନ ବର୍ଷରୁ ଅଧିକ ସମୟ ଧରି ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଚଳାଇବାର ଅଭିଜ୍ଞତା ଅଛି । ଯେବେ ଆମର କର୍ମଫଳ ବିଷୟରେ କଥା ଆସେ ସେ କେମିତି ଭୁଲ କରିବେ? ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ, ସେ କରିବେ ନାହିଁ । ଆମେ ଯାହା ଆବଶ୍ୟକ କରୁ ବା ଯାହା ପାଇବାକୁ ଯୋଗ୍ୟ ତାହା ପାଇଥାଉ, କିନ୍ତୁ ତାହା ନୁହେଁ ଯାହା ଆମେ ଚାହୁଁଛୁ ।
https://samajaepaper.in/imageview_23_74202423424567_4_73_07-04-2024_6_i_1_sf.html