ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସ୍ୱଧର୍ମ (2.31-2.37) ଏବଂ ପରଧର୍ମ (3.35) ବିଷୟରେ କୁହନ୍ତି ଏବଂ ଶେଷରେ ସମସ୍ତ ଧର୍ମ ତ୍ୟାଗ
କରି ପରମାତ୍ମା ସହିତ ଏକ ହେବାକୁ ପରାମର୍ଶ ଦିଅନ୍ତି (18.66) ।
ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ଦୁଃଖ ତାଙ୍କ ଭୟରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ହେଲା ଯେ ଯଦି ସେ ଯୁଦ୍ଧରେ ଲଢୁଛନ୍ତି ଆଉ ତାଙ୍କ ଭାଇମାନଙ୍କୁ ହତ୍ୟା
କରନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ନଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତାଙ୍କୁକହିଛନ୍ତି ଯେ ଯୁଦ୍ଧରୁ ପଳାଇଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ତାଙ୍କର
ପ୍ରତିଷ୍ଠାକୁ କ୍ଷତି ପହଞ୍ଚାଇବେ, କାରଣ ଯୁଦ୍ଧ ହେଉଛି ତାଙ୍କର ସ୍ୱଧର୍ମ । ସମସ୍ତେ ଅନୁଭବ କରିବେ ଯେ ଅର୍ଜୁନ ଯୁଦ୍ଧରେ
ଯୋଗଦେବାକୁ ଡରୁଛନ୍ତି ଏବଂ ଯୁଦ୍ଧରୁ ଡରିବା କ୍ଷତ୍ରିୟମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମୃତ୍ୟୁ ଅପେକ୍ଷା ଆହୁରି ଖରାପ (2.34-2.36) ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆହୁରି ମଧ୍ୟ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରିଛନ୍ତି ଯେ ଉତ୍ତମ ଆଚରଣ ସହିତ ପାଳିତ ହେଉଥିବା ଅନ୍ୟର ଧର୍ମଠାରୁ ଗୁଣରହିତ
ହେଲେ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱଧର୍ମ ଅଧିକ ମଙ୍ଗଳକର । ନିଜ ଧର୍ମରେ ମରିବା ମଧ୍ୟ କଲ୍ୟାଣକର, କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟର ଧର୍ମ ଭୟାବହ (3.35) ।
ବାହ୍ୟ ଆଡ଼କୁ ଦେଖୁଥିବା ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗୁଡ଼ିକ ହେତୁ, ପରଧର୍ମ ସହଜ ଏବଂ ଉନ୍ନତ ମନେହୁଏ, ବିଶେଷତଃ ଯେତେବେଳେ ଆମେ
ସଫଳ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଦେଖୁ । ଆନ୍ତରିକ ସ୍ୱଧର୍ମ ଅନୁଶାସନ ଏବଂ କଠିନ ପରିଶ୍ରମ ଆବଶ୍ୟକ କରେ ଏବଂ ଏହା ଧୀରେ ଧୀରେ ଆମ
ଭିତରେ ପ୍ରକାଶ କରିବାକୁ ପଡେ । ସାଧାରଣତଃ ଆମର ଆତ୍ମ-ମୂଲ୍ୟବୋଧର ଭାବନା ନିଜକୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ସହିତ ତୁଳନା କରିବା
ଦ୍ୱାରା ଆସିଥାଏ । ଏହି ତୁଳନାରେ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କଥା ବ୍ୟତୀତ, ସମ୍ମାନଜନକ ପରିବାର ଯେଉଁଠାରେ ଆମେ ଜନ୍ମ ହୋଇଥାଉ,
ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ଗ୍ରେଡ୍‌, ଚାକିରି କିମ୍ବା ବୃତ୍ତିରେ ଭଲ ରୋଜଗାର ଏବଂ ଶକ୍ତି/ଖ୍ୟାତି ଯାହା ଆମ ପଥରେ ଆସେ ଇତ୍ୟାଦି ସମ୍ମିଳିତ ।
ଏହିପରି ତୁଳନା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ନିଜକୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ଉନ୍ନତ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁ । କିନ୍ତୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଇଁ ସମସ୍ତେ
ଅତୁଳନୀୟ ଏବଂ ତାଙ୍କ ସ୍ୱଧର୍ମ ଅନୁଯାୟୀ ଅନନ୍ୟ ଭାବରେ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ହେବେ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହିବା କଥା ଯେ ଯେଉଁଠାରେ
ସମସ୍ତଙ୍କର ଅବ୍ୟକ୍ତ ଏକ ଅଟେ, କିନ୍ତୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପ୍ରକଟ ଅସ୍ତିତ୍ୱ ଅଦ୍ୱିତୀୟ ଅଟେ ।
ଶେଷରେ, ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆମକୁ ସମସ୍ତ ଧର୍ମ ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ଏବଂ ତାଙ୍କଠାରେ ଆଶ୍ରୟ ନେବାକୁ ପରାମର୍ଶ ଦିଅନ୍ତି କାରଣ
ସେ ଆମକୁ ସମସ୍ତ ପାପରୁ ମୁକ୍ତ କରିବେ (18.66) । ଏହା ଭକ୍ତିଯୋଗରେ ସମର୍ପଣ ସହିତ ସମାନ ଏବଂ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକତାର ମୂଳଦୁଆ
ଅଟେ ।
ଯେପରି ଏକ ନଦୀ ସମୁଦ୍ରର ଅଂଶ ହୋଇଗଲେ ତା’ର ସ୍ୱଧର୍ମକୁ ହରାଇଦିଏ, ସେହିଭଳି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ଏକ ହେବା
ପାଇଁ ଆମକୁ ଅହଂକାର ଏବଂ ସ୍ୱଧର୍ମ ହରାଇବାକୁ ପଡିବ ।