ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କୁହନ୍ତି କେହି କେହି ଏହାକୁ (ଆତ୍ମା) ଏକ ଚମତ୍କାର ଭାବରେ ଦେଖନ୍ତି, କେହି କେହି ଏହାକୁ ଚମତ୍କାର ଭାବରେ
କୁହନ୍ତି, ଅନ୍ୟମାନେ ଏହାକୁ ଚମତ୍କାର ଭାବରେ ଶୁଣନ୍ତି, ତଥାପି କେହି ଏହାକୁ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ (2.29) ।
“କେହି ନୁହେଁ’ ଏକ ପର୍ଯ୍ୟବେକ୍ଷକଙ୍କୁ ସନ୍ଦର୍ଭିତ କରେ ଯିଏ ପର୍ଯ୍ୟବେକ୍ଷିତ (ଆତ୍ମା)କୁ ବୁଝିବା ପାଇଁ ନିଜର
ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗୁଡିକୁ ବ୍ୟବହାର କରେ । ଭଗବାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହିଛନ୍ତି ଯେ ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି ଦୁଇଟି ମଧ୍ୟରେ ଦୂରତା ଅଛି,
ପର୍ଯ୍ୟବେକ୍ଷକ ଆତ୍ମାକୁ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ଥରେ ଏକ ଲୁଣିଆ ଡଲ୍ ସମୁଦ୍ରକୁ ଅନୁସନ୍ଧାନ କରିବାକୁ ଚାହିଁଲା ଏବଂ ତା’ର ଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ କଲା । ଶକ୍ତିଶାଳୀ ତରଙ୍ଗ
ମାଧ୍ୟମରେ ଏହା ସମୁଦ୍ରର ଗଭୀର ଅଂଶରେ ପ୍ରବେଶ କରେ ଏବଂ ଧୀରେ ଧୀରେ ଏଥିରେ ତରଳି ଯିବା ଆରମ୍ଭ କରେ । ଏହା ସମୁଦ୍ରର
ଗଭୀର ଅଂଶରେ ପ୍ରବେଶ କରିବା ବେଳକୁ ଏହା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ତରଳିଯାଏ ଏବଂ ସମୁଦ୍ରର ଏକ ଅଂଶ ହୋଇଯାଏ । ଏହା କୁହାଯାଇପାରେ ଯେ
ଏହା ନିଜେ ସମୁଦ୍ରରେ ପରିଣତ ହୋଇଛି ଏବଂ ଲୁଣର ଡଲ୍ ଆଉ ଅଲଗା ଅସ୍ତିତ୍ୱ ନୁହେଁ । ପର୍ଯ୍ୟବେକ୍ଷକ (ଲୁଣରଡ଼ଲ୍)
ପର୍ଯ୍ୟବେକ୍ଷିତ (ମହାସାଗର) ହୋଇଯାଇଛି, ଯାହା ମୁଖ୍ୟତଃ ବିଭାଜନର ସମାପ୍ତି ଏବଂ ଏକତା ଆଣିବା ।
ଲୁଣର ଡଲ୍ ଆମର ଅହଂକାର ପରି, ଯାହା ଆମକୁ ସର୍ବଦା ନିଜର ସମ୍ପତ୍ତି, ଚିନ୍ତାଧାରା ଏବଂ କାର୍ଯ୍ୟ ମାଧ୍ୟମରେ
ବାସ୍ତବତାଠାରୁ ଅଲଗା ରଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ । ମୂଳତଃ ‘କେହି ନୁହେଁ’ ବା ସାଧାରଣ ହେବାକୁ କେହି ଚାହାଁନ୍ତି ନାହିଁ ।
କିନ୍ତୁ ଯାତ୍ରା ହେଉଛି ଏକତାର ଏବଂ ଏକାତ୍ମକତାର । ଏହା ସେତେବେଳେ ହେବ ଯେତେବେଳେ ଅହଂକାର ଲୁଣର ଡଲ୍ ପରି
ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ୱ ହରାଇଥାଏ ଯାହାର ଅର୍ଥ ହେଉଛି ଆମ ପାଖରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ଜିନିଷ, ବସ୍ତୁ ଏବଂ ବିଚାରକୁ ବାଜିରେ ଲଗାଇ ଦେବା ।
ଏହା ହେଉଛି ଯାତ୍ରା ଯେଉଁଠାରେ ଗନ୍ତବ୍ୟ ସେତେବେଳେ ହାସଲ ହୁଏ ଯେତେବେଳେ ‘ଆମେ’ (ଅହମ୍) ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ;
ଯେଉଁଠାରେ “ମୁଁ’, “ମୋର’ ବର୍ଜନଯୋଗ୍ୟ ଉପକରଣ, ନା କି ଚିହ୍ନଟ ଯୋଗ୍ୟ ।
ସୁଖ ଏବଂ ଦୁଃଖର ଧୃବର ଶିଖରରେ, ଆମେ ନିରହଂକାରର ଝଲକ ପାଇଥାଉ । ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରିବାର ଏହି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ, ଆମେ
ଏହି ବିଷୟରେ ଝଲକ ପାଇଥାଉ ଯେ ଆମେ କିଏ ଅଟୁ ଏବଂ ଏହା ଉପରେ କିଛି ଫରକ ପଡେ ନାହିଁ କି, ଆମେ କ’ଣ ଜାଣିଛୁ, ଆମେ କ’ଣ କରୁ
ଏବଂ ଆମ ପାଖରେ କ’ଣ ଅଛି ।