ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ କୁହନ୍ତି, କୌଣସି ସମୟ, ଅତୀତ, ବର୍ତ୍ତମାନ କିମ୍ବା ଭବିଷ୍ୟତ ଏମିତି ନାହିଁ, ଯେତେବେଳେ ତୁମେ, ମୁଁ
ଏବଂ ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରରେ ଏହି ରାଜାମାନେ ନଥିଲୁ, କିମ୍ବା ରହିବୁ ନାହିଁ (2.12) ।
ସେ ଆହୁରି ମଧ୍ୟ କହିଛନ୍ତି ଯେ ଅବିନାଶୀ ଶାଶ୍ୱତ ଜୀବର ଭୌତିକ ପକ୍ଷ ବିନଷ୍ଟ ହେବା ନିଶ୍ଚିତ ଏବଂ ସେଥିପାଇଁ
ପରବର୍ତ୍ତୀ ଯୁଦ୍ଧ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହି ଶାଶ୍ୱତ ଜୀବକୁ ଅନେକ ନାମ ଦ୍ୱାରା ପରିଚୟ କରାଯାଏ ଯେମିତି କି ଆତ୍ମା ବା
ଚୈତନ୍ୟ । ତାହା ହିଁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଦେହି ବୋଲି କହିଛନ୍ତି ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସୃଷ୍ଟିର ମୂଳରୁ ଆରମ୍ଭ କରିଛନ୍ତି ଏବଂ ଏକ ଜୀବ ବିଷୟରେ କୁହନ୍ତି, ଯାହା ଅବିନାଶୀ ଅବିସ୍ମରଣୀୟ, ସବୁଠାରେ
ବ୍ୟାପ୍ତ ଏବଂ ଶାଶ୍ୱତ ଅଟେ । ଦ୍ୱିତୀୟରେ ଶାଶ୍ୱତ ଅସ୍ତିତ୍ୱର ଏକ ଭୌତିକ ପକ୍ଷ ଅଛି ଯାହା ସର୍ବଦା ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ ।
ଯେତେବେଳେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରାଜାମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ସେ ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଥିବା ସେହି ଜୀବକୁ
ସୂଚିତ କରନ୍ତି, ଯାହା ଅବିନାଶୀ ଏବଂ ଶାଶ୍ୱତ ଅଟେ ।
ମୂଳତଃ ଆମେ ଦୁଇଟି ଅଂଶରେ ଗଠିତ । ପ୍ରଥମ ଅଂଶ ‘ଶରୀର ଏବଂ ମନ’, ଯାହା ସର୍ବଦା ବିନଷ୍ଟ ହେବ ଏବଂ ଏହା ସୁଖ ଏବଂ
ଦୁଃଖର ଧୃବ ତଳେ ଅଛନ୍ତି ଯେପରି ଯୁଦ୍ଧରେ ଅର୍ଜୁନ ବିଷାଦ । ଦ୍ୱିତୀୟ ଭାଗ ହେଉଛି ଦେହି ଯାହା ଶାଶ୍ୱତ ଅଟେ
। ଏହାକୁହୃଦୟଙ୍ଗମକରିଶରୀରଏବଂମନସହିତ ପରିଚିତ ହେବା ଛାଡ଼ିକରି ଦେହି ସହିତ ପରିଚିତ ହେବା ଉପରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଗୁରୁତ୍ୱ
ରହିଛି । ଯେତେବେଳେ ପରିଚୟ ନିଜେ ଛାଡିଦିଏ ସେତେବେଳେ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ, ଯାହା ଏକ ଅଭିଜ୍ଞତା ଏବଂ ଏହାକୁ ଶବ୍ଦରେ
ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ଗୀତାର ଏକ ଅଂଶ ଯେଉଁଠାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ଯୁଦ୍ଧ କରିବାକୁ କୁହନ୍ତି ତାହା ବୁଝିବା କଷ୍ଟକର ଅଂଶ । କେହି କେହି
କୁହନ୍ତି ଯେ କୁରୁକ୍ଷେତ୍ର ଯୁଦ୍ଧ କେବେ ହୋଇ ନଥିଲା ଏବଂ ଏହା ଆମର ଦୈନନ୍ଦିନ ସଂଘର୍ଷର ପ୍ରତୀକାତ୍ମକ ପ୍ରତିନିଧିତ୍ୱ ଅଟେ ।
ଏହା ବୁଝିବା ଜରୁରୀ ଯେ ଅର୍ଜୁନ ଯୁଦ୍ଧରୁ ପଳାୟନ କରିଲେ ମଧ୍ୟ ଯୁଦ୍ଧ ସମାପ୍ତ ହେବ ନାହିଁ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଜାଗୃତି ତଥା ହୃଦୟଙ୍ଗମ
କରିବାର ଅସ୍ତ୍ର ବ୍ୟବହାର କରି ଜୀବନର ସଂଘର୍ଷର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବାକୁ କୁହନ୍ତି । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ଅହଂକାରରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ
ଅର୍ଜୁନ ଯୁଦ୍ଧରୁ ଓହରିଗଲେ ମଧ୍ୟ ନିରାଶାର ସ୍ଥାୟୀ ଦାସ ହୋଇଯିବେ । ତେଣୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତାଙ୍କୁ ସତ୍ୟକୁ ଅନୁଭବ କରିବାକୁ ଏବଂ
ଯୁଦ୍ଧ ଲଢିବାକୁ କହୁଛନ୍ତି ।