ଆମ ମଧ୍ୟରୁ ଅଧିକାଂଶ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଆମର ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟର କାରଣ ଅଟୁ ଏବଂ ନିଜ ଭାଗ୍ୟ ପାଇଁ ଦାୟୀ
ଅଟୁ । ଗୀତାରେ ଭଗବାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହିଛନ୍ତି ଯେ ପ୍ରକୃତି ଦ୍ୱାରା ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିବା ତିନୋଟି ଗୁଣର ପାରସ୍ପରିକ କ୍ରିୟା ଦ୍ୱାରା
କର୍ମ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ଏବଂ କୌଣସି କର୍ତ୍ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନୁହେଁ । ପ୍ରକୃତିରୁ ତିନୋଟି ଗୁଣ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୁଏ ଏବଂ ଆତ୍ମାକୁ ଭୌତିକ ଶରୀର
ସହିତ ବାନ୍ଧିଥାଏ । ଆମ ପ୍ରତ୍ୟେକରେ ତିନୋଟି ଗୁଣ ଯଥା ସତ୍ୱ ଗୁଣ, ରଜୋ ଗୁଣ ଏବଂ ତମୋ ଗୁଣ ବିଭିନ୍ନ ଅନୁପାତରେ ଉପସ୍ଥିତ ।
ସତ୍ୱଗୁଣ ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ ସହିତ ସଂଲଗ୍ନ; ରଜୋ ଗୁଣ କାର୍ଯ୍ୟ ସହିତ ସଂଲଗ୍ନ ଏବଂ ତମୋଗୁଣ ଅଜ୍ଞତା ଏବଂ ଅଳସୁଆତାକୁ
ନେଇଯାଏ ।
ଯେପରି “ଇଲେକ୍ଟ୍ରନ୍’, “ପ୍ରୋଟନ୍’ ଏବଂ “ନିଉଟ୍ରନ୍’ର ମିଶ୍ରଣ ଦୁନିଆରେ ସବୁକିଛିର ଅସ୍ତିତ୍ୱର କାରଣ, ସେହିଭଳି
ତିନୋଟି ଗୁଣର ମିଶ୍ରଣ ଆମ ପ୍ରକୃତି ଏବଂ କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ଦାୟୀ । ଆମ ପ୍ରତ୍ୟେକରେ, ଗୋଟିଏ ଗୁଣ ଅନ୍ୟ ଗୁଣ ଉପରେ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ
ବିସ୍ତାର କରିବାର ପ୍ରବୃତ୍ତି ରଖିଥାଏ । ବାସ୍ତବରେ, ଲୋକଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସମନ୍ୱୟ କେବଳ ସେମାନଙ୍କ ଗୁଣ ମଧ୍ୟରେ ସମନ୍ୱୟ
ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କିଛି ନୁହେଁ ।
ଯେପରି ଏକ ବିଦ୍ୟୁତ୍-ଚୁମ୍ବକୀୟ କ୍ଷେତ୍ରରେ ରଖାଯାଇଥିବା ଚୁମ୍ବକ ସମାନ କ୍ଷେତ୍ର ସହିତ ଗତି କରେ ସେହିପରି ଏକ
ମାଧ୍ୟାକର୍ଷଣ କ୍ଷେତ୍ରରେ ବସ୍ତୁଗୁଡ଼ିକ ଆକର୍ଷିତ ହୁଏ । ଏପରି ଅନେକ ଶାରୀରିକ ଏବଂ ରାସାୟନିକ ଗୁଣ ଅଛି । ସେହିଭଳି, କର୍ମ
କୌଣସି କର୍ତ୍ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନୁହେଁ ବରଂ ଗୁଣ ଯୋଗୁଁ ହୋଇଥାଏ । ଭଗବାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଭୌତିକ ଜଗତରେ ସ୍ୱୟଂଚାଳିତତାକୁ ସୂଚିତ
କରନ୍ତି । ଏପରିକି ଆମର ନିଜ ଭୌତିକ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ସ୍ୱୟଂଚାଳିତ ଭାବରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥାଏ ।
ଗୁଣ ଏବଂ କର୍ମ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ସମ୍ପର୍କକୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ଏହା ଏକ ବ୍ୟବସ୍ଥିତ ଢାଞ୍ଚା ପ୍ରଦାନ କରୁଅଛି କିନ୍ତୁ
ଯେତେବେଳେ ଆମେ ଆମର ଜୀବନର ଅନୁଭୂତିରୁ ଅନୁଭବ କରିବୁ ସେତେବେଳେ ଏହି ସତ୍ୟର ହୃଦୟଙ୍ଗମ ଏବଂ ପରିବର୍ତ୍ତନ ସମ୍ଭବ ।
ଏହି ଜ୍ଞାନର ପଥରେ ଅହଂକାର ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ, ଯାହା ଆମକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରାଏ ଯେ ଆମେ କର୍ତ୍ତା, କିନ୍ତୁ
ବାସ୍ତବରେ ଏହି ତିନୋଟି ଗୁଣର ପାରସ୍ପରିକ ମିଶ୍ରଣ ହିଁ କର୍ମ ସୃଷ୍ଟି କରେ ।
ଭଗବାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହିଛନ୍ତି ଯେ ଆତ୍ମ-ଉନ୍ନତିର ଏହି ଦାୟିତ୍ୱ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ନିଜ କାନ୍ଧରେ ପଡେ ଏବଂ ଅନ୍ୟ
କେହି ଆମକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିପାରିବେ ନାହିଁ ।