ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱାତୀତ୍, ଅର୍ଥାତ୍ ଦ୍ୱିପାକ୍ଷିକତାକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିବା, ଗୀତାରେ ଆଉ ଏକ ସଠିକ୍ ଉପାୟ । ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରସଙ୍ଗରେ
ଏହି ଅବସ୍ଥାକୁ ହାସଲ କରିବାକୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଇଛନ୍ତି ।
ମାନବିକତାକୁ ବିସ୍ମିତ କରୁଥିବା ସାଧାରଣ ପ୍ରଶ୍ନ ହେଉଛି ଯେତେବେଳେ ଆମେ ସୁଖ ପାଇବା ପାଇଁ ଆନ୍ତରିକ ଉଦ୍ୟମ କଲେ
ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖ ଆମ ଜୀବନରେ କେମିତି ଆସେ । ନିଜ ଭିତରେ ଗଭୀର ଦେଖିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ, ଆମେ କହିଥାଉ ଯେ ବୋଧହୁଏ ଆମର
ପ୍ରୟାସ ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ । ତଥାପି, ଆଶା ସହିତ ଅହଂକାର ଆମକୁ ପୁନର୍ବାର ସୁଖର ସନ୍ଧାନ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଆରମ୍ଭ କରିବାକୁ ପ୍ରେରିତ
କରେ ଏବଂ ଏହା ଜୀବନର ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିଥାଏ । ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱାତୀତ୍ର ବୁଝାମଣା ଏହି ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ କରେ ।
ବ୍ୟକ୍ତ ଦୁନିଆରେ, ସବୁକିଛି ବୁନିଆଦ୍ ରୂପରେ ଦ୍ୱିପାକ୍ଷିକ ଅର୍ଥାତ୍ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ରୂପରେ ବିଦ୍ୟମାନ । ଯେମିତି ଜନ୍ମର
ବିପରୀତ ଧୃବ ହେଉଛି ମୃତ୍ୟୁ; ସୁଖର ବିପରୀତ ଧୃବ ହେଉଛି ଦୁଃଖ; ବିଜୟର ପରାଜୟ; ଲାଭର କ୍ଷତି; ଯୋଗର ବିୟୋଗ; ପ୍ରଶଂସାର
ସମାଲୋଚନା; ସର୍ତ୍ତମୂଳକ ପ୍ରେମର ଘୃଣା; ଏବଂ ଏହି ତାଲିକା ଲମ୍ବା ଅଟେ ।
ନିୟମ ହେଉଛି ଯେ ଯେତେବେଳେ ଆମେ ଏଥି ମଧ୍ୟରୁ ଗୋଟିଏକୁ ଅନୁସରଣ କରୁ, ଏହାର ଧୃବୀୟ ବିପରୀତ ସ୍ୱୟଂଚାଳିତ
ଭାବରେ ଅନୁସରଣ କରେ । ଯଦି ଆମେ ବାଡିଟିକୁ ଗୋଟିଏ ପଟରୁ ଉଠାଇଥାଉ, ଅନ୍ୟ ମୁଣ୍ଡଟି ଉଠିବାକୁ ବାଧ୍ୟ । ଅନ୍ୟ ଏକ ରୂପକ ହେଉଛି
ଏକ ଝୁଲୁଥିବା ପେଣ୍ଡୁଲମ୍ । ଯେତେବେଳେ ଏହା ଗୋଟିଏ ପାର୍ଶ୍ୱକୁ ଯାଏ, ଏହା ଏହାର ଧୃବୀୟ ବିପରୀତ ଦିଗକୁ ଆସିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ।
ଧୃବୀୟତା ନୀତି ଅନୁଯାୟୀ, କରୋନା ମହାମାରୀର ଯନ୍ତ୍ରଣା ସମୟ ସହିତ ଆନନ୍ଦରେ ପରିଣତ ହେବ ଏବଂ ଇତିହାସ ଦର୍ଶାଏ
ଯେ ସମାନ କଠିନ ପରିସ୍ଥିତି ଆମକୁ ଉନ୍ନତ ବିଜ୍ଞାନ ଏବଂ ପ୍ରଯୁକ୍ତିବିଦ୍ୟା ମାଧ୍ୟମରେ ଆନନ୍ଦ ଆଣି ଦେଇଛି । ଅତ୍ୟଧିକ ଧୃବୀୟତା
ଯେପରିକି କରୋନା ମହାମାରୀ, ଅନ୍ତରାତ୍ମା ଆଡ଼କୁ ଯାତ୍ରାକୁ ତ୍ୱରାନ୍ୱିତ କରିବାର କ୍ଷମତା ରଖିଥାଏ ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆମକୁ ଏହି ଧୃବଗୁଡିକ ଅତିକ୍ରମ କରିବାକୁ କୁହନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନରେ ରହିବା ଅତୀତ ଏବଂ ଭବିଷ୍ୟତ ବାହାରେ ।
ସେହିଭଳିବିନା ସର୍ତ୍ତମୂଳକ ପ୍ରେମ ହେଉଛି ସର୍ତ୍ତମୂଳକ ପ୍ରେମ ଏବଂ ଘୃଣାକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିବା ।
ଯେତେବେଳେ ଆମେ ଏହି ଧ୍ରୁବଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରେ ଝୁଲୁଛୁ, ଆମକୁ ଏହି ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱଗୁଡ଼ିକ ବିଷୟରେ ସଚେତନ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ
। ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆମେ ଜୀବିତ, ଧୃବର ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସିବା ସ୍ୱାଭାବିକ ଏବଂ ଏହି ସଚେତନତା ସେଗୁଡ଼ିକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିବାରେ
ଆମକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ ।