ଗୀତାରେ ଭଗବାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କୁହନ୍ତି ଯେ ତୁମେ ନିଜର ବନ୍ଧୁ ଏବଂ ତୁମେ ନିଜର ଶତ୍ରୁ ଅଟ । ଏକ ସରେଇରେ ଅଟକିଥିବା
ମାଙ୍କଡ଼ର କାହାଣୀ ଏହାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରେ ।
କିଛି ଶୁଖିଲା ଫଳ ଏକ ପାତ୍ରରେ ରଖାଯାଏ ଯେଉଁଥିରେ ମାଙ୍କଡ଼ର ହାତ କ୍ୱଚିତ୍‌ ପ୍ରବେଶ କରିପାରିବ । ମାଙ୍କଡ଼ଟି ସରେଇ
ମଧ୍ୟରେ ହାତ ରଖି ମୁଠାଏ ବାଦାମ ଧରିଥାଏ । ଏକ ମୁଠା ହେବା ଦ୍ୱାରା ହାତର ଆକାର ବଢେ ଏବଂ ଏହା ସରେଇରୁ ବାହାରି ପାରିବ ନାହିଁ
। ମାଙ୍କଡ଼ଟି ସରେଇରୁ ବାଦାମରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ମୁଠା ବାହାର କରିବା ପାଇଁ ସମସ୍ତ ପ୍ରୟାସ କରେ । ସେ ଭାବେ ଯେ କେହି ଜଣେ ତା’
ପାଇଁ ଜାଲ ବିଛାଇଛି ଏବଂ ସେ ଏହା ବୁଝିବାରେ ବିଫଳ ହୁଏ ଯେ ସେ ନିଜେ ଏହି ଜାଲ ବିଛାଇଛି । କୌଣସି ପରାମର୍ଶ ମାଙ୍କଡ଼କୁ ଏହି
ବାଦାମ ଛାଡିବାକୁ ବିଶ୍ୱାସ ଦେଇପାରିବ ନାହିଁ, ବରଂ ସେ ଭାବେ ଯେ ଆମେ ତା’ ବାଦାମ ଧରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛୁ ।
ବାହ୍ୟରୁ ଏହା ଯଥେଷ୍ଟ ସରଳ ମନେହୁଏ ଯେ କିଛି ବାଦାମକୁ ଏଥିରୁ ଫୋପାଡି ଦେବାକୁ ପଡିବ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତା’ ହାତ
ବାହାରକୁ ଆସିବ । ଯେତେବେଳେ ଆମେ ଅସୁବିଧାରେ ଅଟକି ଯାଉ ସେତେବେଳେ ଏହି ସରଳ ତଥ୍ୟକୁ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରିବା ଆମ ପାଇଁ ଏକ
ଆହ୍ୱାନ ।
ବନ୍ଦ ମୁଷ୍ଟି ଆମର ଶତ୍ରୁ ଏବଂ ଖୋଲା ହାତ ହେଉଛି ଆମର ମିତ୍ର ଏବଂ ଏହାକୁ ବୁଝିବା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ନିଜକୁ ମିତ୍ର କିମ୍ବା
ଶତ୍ରୁ କରିପାରିବା ।
ଜୀବନରେ, ଆମେ ଏହିପରି ଅନେକ ଜାଲର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେଉ । ସେହି ବାଦାମଗୁଡ଼ିକ “ମୁଁ’ ଏବଂ “ମୋର’ ଛଡା ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ ।
ଅହଂକାର ସେମାନଙ୍କ ସାଥିରେ ଆମର ହାତ ବାନ୍ଧେ । ଗୀତା ଆମକୁ ବାରମ୍ବାର ଅହଂକାରକୁ ଛାଡିବାକୁ ଅନେକ ମାର୍ଗ ଦର୍ଶାଏ, ଯାହା
ଦ୍ୱାରା ଆମେ ଏହି ଜାଲରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଚରମ ସ୍ୱାଧୀନତା ଅର୍ଥାତ୍‌ ମୋକ୍ଷ ହାସଲ କରିପାରିବା ।
ଯେତେବେଳେ ଏହି କୋଳାହଳପୂର୍ଣ୍ଣ ଏବଂ ଦ୍ରୁତ ଗତିର ଦୁନିଆରେ ଆମେ ମନ୍ଥର ହୋଇଯିବା, ଏହି ଜାଲଗୁଡ଼ିକର ହୃଦୟଙ୍ଗମ
ସହଜ ହୋଇଯାଏ ।