ଗୀତା ଆମକୁ ଆମ ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗୁଡିକ ବିଷୟରେ ବୁଝିବା ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଇଥାଏ କାରଣ ସେଗୁଡ଼ିକ ଆମର ଭିତର ଓ ବାହାର ଜଗତର ମଧ୍ୟରେ ଦ୍ୱାର । ସ୍ନାୟୁ ବିଜ୍ଞାନ ଅନୁଯାୟୀ ଏକତ୍ର କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିବା ନ୍ୟୁରନ୍ ହାର୍ଡୱେରିଙ୍ଗ ନାମକ ଏକ ଶୃଙ୍ଖଳା ସୃଷ୍ଟି କରନ୍ତି । ଗୀତାର ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ ସେହି ସମୟର ଭାଷା ବ୍ୟବହାର କରି ଏକ ସମାନ ବାର୍ତ୍ତା ଦେଇଥାଏ ।
ଆମ ମସ୍ତିଷ୍କରେ ପ୍ରାୟ 100 ଆରବ ନ୍ୟୁରନ୍ ଅଛି । ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେତେକ DNA ଦ୍ୱାରା ଶରୀରର ସ୍ୱୟଂଚାଳିତ କାର୍ଯ୍ୟଗୁଡ଼ିକର ଯତ୍ନ ନେବା ପାଇଁ ଜନ୍ମରୁ ସଂଯୁକ୍ତ । ଆମ ଜୀବନକାଳ ମଧ୍ୟରେ କିଛି ନ୍ୟୁରନ୍ ଯୋଗ କରାଯାଇଥାଏ । ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, ଗାଡ଼ି ଶିଖିବାର ପ୍ରଥମ ଦିନରେ, ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଗାଡି ଚଳାଇବା କଷ୍ଟକର ଲାଗିଲା ଏବଂ ପରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଏହା ଅଭ୍ୟସ୍ତ ହେଲା । ମାନବ ମସ୍ତିଷ୍କ ଦ୍ୱାରା ହାର୍ଡୱେରିଙ୍ଗ ପ୍ରକ୍ରିୟା ମାଧ୍ୟମରେ ଅବ୍ୟବହୃତ ନ୍ୟୁରନ୍ ସାହାଯ୍ୟରେ ଏହିପରି କାର୍ଯ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ସମ୍ପନ୍ନ ହୁଏ ।
ସମସ୍ତ କୌଶଳ ସହିତ ସମାନ ଘଟଣା ଘଟେ । ସରଳ ଚାଲିବା ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି କ୍ରୀଡା ଏବଂ ସର୍ଜନଙ୍କ ଜଟିଳ ଅସ୍ତ୍ରୋପଚାର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହାର୍ଡୱେରିଙ୍ଗ ମସ୍ତିଷ୍କ ପାଇଁ ବହୁତ ଶକ୍ତି ସଞ୍ଚୟ କରେ ଏବଂ ଆମ ଜୀବନକୁ ସହଜ କରିଥାଏ ।
ନବଜାତ ଶିଶୁଟି ହେଉଛି ‘ସାର୍ବଭୌମିକ’ ଅର୍ଥାତ୍ ଏକ ଖାଲି କାଗଜ ପରି ଯିଏ ନୂତନ ଜିନିଷ ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ସକ୍ଷମ । ପରିବାର, ସାଥୀ ଏବଂ ସମାଜର ପ୍ରଭାବରେ ମସ୍ତିଷ୍କରେ ଅନେକ ସ୍ନାୟୁ ସଞ୍ଚାର (ନ୍ୟୁରଲ୍ ପ୍ୟାଟର୍ନ) ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ । ଏହି ସଞ୍ଚାରଗୁଡ଼ିକ ଆମକୁ ବାହ୍ୟ ଜଗତରୁ ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ପ୍ରକାରର ସମ୍ବେଦନା ଖୋଜିବାକୁ ଆଶା କରେ ଏବଂ ସେଗୁଡିକ ପାଇବା ପାଇଁ ଆମେ କଠିନ ପରିଶ୍ରମ କରୁ । ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, ଆମେ ସମସ୍ତେ ନିଜ ବିଷୟରେ ପ୍ରଶଂସା ଶୁଣିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରୁ କାରଣ ଆମର ସ୍ନାୟୁ ସଞ୍ଚାର ସମାନ ଆଶା କରନ୍ତି ଏବଂ ଉପଭୋଗ କରନ୍ତି । ଏହି ସଞ୍ଚାରଗୁଡ଼ିକ ହେଉଛି ଆଶା, ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ଏବଂ ନିଷ୍ପତ୍ତିର ମୂଳଦୁଆ ।
ଏହି ସ୍ନାୟୁ ସଞ୍ଚାରଗୁଡ଼ିକ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରେରିତ ଆମର ପ୍ରୟାସ ହିଁ ଅହଂକାର ଅଟେ । ଆଜିର ଦୁନିଆରେ ସଫଳତା ଏବଂ ଖୁସି ଆମର ସ୍ନାୟୁ ସଞ୍ଚାର ସହିତ ମେଳ ଖାଉଥିବା ସମ୍ବେଦନା ଭାବରେ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରାଯାଇଛି । ଥରେ ଏହି ଢାଞ୍ଚା ଭାଙ୍ଗିଗଲେ, ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜ ଭିତରେ କେନ୍ଦ୍ରୀଭୂତ ହୁଏ । ଫଳସ୍ୱରୂପ, ଆନନ୍ଦ ପ୍ରବାହିତ ହୁଏ କାରଣ ଆମେ ବାହ୍ୟ ସମ୍ବେଦନା ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ ଏବଂ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଏହାକୁ “ଆତ୍ମାରମଣ” କୁହନ୍ତି ।
ଗୀତା ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବାର ଅର୍ଥ ହେଉଛି ଏହି ସ୍ନାୟୁ ସଞ୍ଚାରଗୁଡ଼ିକୁ ଭାଙ୍ଗିବା ପାଇଁ ଗୀତାରେ ଦିଆଯାଇଥିବା ବିଭିନ୍ନ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ/ପଦ୍ଧତି ବ୍ୟବହାର କରିବା, ଯାହା ଆମକୁ ଆନନ୍ଦିତ ଏବଂ ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ କରିଥାଏ ।