ଗୀତା ଏହି ବିଷୟରେ ଯେ ଆମେ କିଏ । ଏହା ସତ୍ୟକୁ ଜାଣିବା ଛଡ଼ା ସତ ହେବା ପରି ଏବଂ ଏହା ସମ୍ଭବ ଯେତେବେଳେ ଆମେ ବର୍ତ୍ତମାନର ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ବାସ କରୁ ।

ଅର୍ଜୁନଙ୍କର ଅନ୍ତର୍ନିହିତ ଦୁବିଧା ହେଉଛି ଯଦି ସେ ତାଙ୍କ ବନ୍ଧୁ, ସମ୍ପର୍କୀୟ ଏବଂ ଗୁରୁଜନଙ୍କୁ ରାଜ୍ୟ ପାଇଁ ହତ୍ୟା କରନ୍ତି ତେବେ ବିଶ୍ୱର ଆଖିରେ ତାଙ୍କ ଭାବମୂର୍ତ୍ତି କ’ଣ ହେବ? ଏହା ବହୁତ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ମନେହୁଏ । ଯଦି କେହି ଗୀତା ଅନୁଯାୟୀ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି, ତେବେ ତାଙ୍କୁ ଏହି ପ୍ରଥମ ବାଧା ଅତିକ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡିବ । 

ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ପ୍ରକୃତ ଦୁବିଧା ତାଙ୍କ ଭବିଷ୍ୟତ ବିଷୟରେ, ଯେଉଁଠାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହିଛନ୍ତି ଯେ ଆମର କର୍ମ କରିବାର ଅଧିକାର ଅଛି କିନ୍ତୁ କର୍ମଫଳ ପାଇଁ ଆମର କୌଣସି ଅଧିକାର ନାହିଁ । କାରଣ କର୍ମ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ଘଟେ ଏବଂ କର୍ମର ଫଳ ଭବିଷ୍ୟତରେ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ । 

ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ସଦୃଶ, ଆମର ପ୍ରବୃତ୍ତି ବା‚ତ କର୍ମଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ଥାଏ । ବେଳେବେଳେ ଆଧୁନିକ ଜୀବନ ଆମକୁ ଆଭାସ ଦେଇଥାଏ ଯେ ଭବିଷ୍ୟତର ଫଳାଫଳକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରାଯାଇପାରିବ । କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ଭବିଷ୍ୟତ ହେଉଛି ଅନେକ ସମ୍ଭାବନାର ଏକ ମିଶ୍ରଣ ଯାହା ଉପରେ ଆମର କୌଣସି ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ନାହିଁ ।

ଆମର ଅହଂକାର ଆମର ଅତୀତ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ ଏବଂ ଭବିଷ୍ୟତ ବର୍ତ୍ତମାନ ଉପରେ ପ୍ରକ୍ଷେପିତ କରେ, ଯେଉଁ କାରଣରୁ ଆମେ ବର୍ତ୍ତମାନରେ ବଞ୍ଚିବାକୁ ଅସମର୍ଥ । 

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ବିଷୟରେ ଗାଲାr, ତାରା ଏବଂ ଗ୍ରହମାନଙ୍କୁ ନେଇ ଗଠିତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ବିଶେଷତା ପରିକ୍ରମା ଅଟେ । ଏହା ଏକ ସ୍ଥିର ଚକ ଏବଂ ଘୂର୍ଣ୍ଣନ ଚକ ପରି । ଚକ କେବେ ବି ଘୁଞ୍ଚେ ନାହିଁ ଏବଂ ଏହା ବିନା ଘୂର୍ଣ୍ଣନ ଚକକୁ ଘୁଞ୍ଚାଇବା ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ତୁଫାନର ଏକ ଶାନ୍ତ କେନ୍ଦ୍ର ଅଛି ଯାହା ବିନା କୌଣସି ତୁଫାନ ଗତି ହାସଲ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁଫାନର କେନ୍ଦ୍ରରୁ ଯେତେ ଦୂରତା, ବିଶୃଙ୍ଖଳା ସେତେ ଅଧିକ । 

ଆମ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଏକ ଶାନ୍ତ କେନ୍ଦ୍ର ଅଛି । ଯାହା ଆମର ଅନ୍ତରାତ୍ମା ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ ଏବଂ ଅସ୍ଥିର ଜୀବନ ଏହାର ଚାରିପଟେ ଘୂରିବୁଲୁଛି । ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ଅଶାନ୍ତି ତାଙ୍କ ଛବି ବିଷୟରେ । ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ପରି ଆମେ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଆଖିରେ ନିଜ ବିଷୟରେ ଏକ ପ୍ରତିଛବି ସୃଷ୍ଟି କରୁ । 

ସେଥିପାଇଁ ଗୀତା କହୁଛି ଯେ ଆମକୁ ବର୍ତ୍ତମାନରେ ବଞ୍ଚିବା ଏବଂ ଅନ୍ତରାତ୍ମା ସହିତ ନିଜକୁ ଯୋଡ଼ି କରି ରଖିବା ଉଚିତ୍‌ ।