ପୃଥିବୀରେ ଜୀବନ ପାଇଁ ଜଳ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଜରୁରୀ ଏବଂ ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର କାର୍ଯ୍ୟକୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବର୍ଷାର ଉଦାହରଣ ଦିଅନ୍ତି (3.14) । ମୂଳତଃ, ବର୍ଷା ହେଉଛି ଏକ ଚକ୍ରର ଅଂଶ ଯେଉଁଠାରେ ଉତ୍ତାପ ହେତୁ ଜଳ ବାଷ୍ପୀଭୂତ ହୁଏ, ଏବଂ ପରେ ମେଘ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ । ସଠିକ୍ ଅବସ୍ଥାରେ ଏହା ବର୍ଷା ପରି ଫେରି ଆସେ ।
ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର କାର୍ଯ୍ୟ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ ଏବଂ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସେମାନଙ୍କୁ ଯଜ୍ଞ ବୋଲି କହନ୍ତି । ଜଳକୁ ବାଷ୍ପରେ ପରିଣତ କରି ସମୁଦ୍ର ମେଘ ସୃଷ୍ଟି କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରେ ଏବଂ ମେଘ ବର୍ଷାରେ ପରିଣତ ହେବା ପାଇଁ ନିଜକୁ ଉତ୍ସର୍ଗ କରେ । ଏହି ଦୁଇଟି କାର୍ଯ୍ୟ ବଳିଦାନ ଆକାରରେ ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର କାର୍ଯ୍ୟ ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସୂଚାଇ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ ଯଜ୍ଞ ପରି ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର କାର୍ଯ୍ୟ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ବାସ୍ତବତା ବା ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶକ୍ତି ଧାରଣ କରିଥାଏ (3.15) । ଆରମ୍ଭରେ, ଏହି ଶକ୍ତି ବ୍ୟବହାର କରି ଭଗବାନ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲେ (3.10) ଏବଂ ନିଜକୁ ଚଳାଇବା ପାଇଁ ଏହାକୁବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଇଥିଲେ (3.11) । ଏହା ଯଜ୍ଞର ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର କାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ୱାରା ସର୍ବୋଚ୍ଚ ବାସ୍ତବତା ସହିତ ନିଜକୁ ସମତୁଲ କରିବା ଏବଂ ଏହାର ଶକ୍ତି ବ୍ୟବହାର କରିବା ଛଡା ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ ।
ବର୍ଷାର ଏହି ପରସ୍ପର ସହିତ ସଂଯୁକ୍ତ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ, ଯଦି ମେଘ ଗର୍ବିତ ଏବଂ ଜଳ ସଂରକ୍ଷଣ କରେ, ତେବେ ଚକ୍ର ଭାଙ୍ଗିଯିବ ।ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଏପରି ଜମାଖୋରମାନଙ୍କୁ ଚୋର ବୋଲି କହନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଏହି ଚକ୍ରଗୁଡିକୁ ବିଚଳିତ କରନ୍ତି (3.12) । ଅନ୍ୟ ପଟେ, ଯେତେବେଳେ ବର୍ଷାର ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର କାର୍ଯ୍ୟ ଜାରି ରହେ, ମେଘ ସୃଷ୍ଟି ହେବାକୁ ଲାଗେ । ପରସ୍ପରକୁ ସାହାଯ୍ୟ ଯିଏ କରୁଥାନ୍ତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଏହି ଚକ୍ରର ଅଂଶଗ୍ରହଣକାରୀଙ୍କ ପାଇଁ ‘ଦେବ’ ଶବ୍ଦ ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତି ଯିଏ କରୁନ୍ତି (3.11) ।
ଏହି ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର କାର୍ଯ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ଅନେକ କିଛି ଦେଇଥାଏ, ଯେପରି ବର୍ଷାଠାରୁ ସମୁଦ୍ରକୁ ଜଳ ଫେରି ଆସେ । ତେଣୁ ଜମାଖୋରି ପରିବର୍ତ୍ତେ, ଏହି ଚକ୍ରରେ ଅଂଶଗ୍ରହଣ କରିବା ଉଚିତ ଏବଂ ଏହା ଆମକୁ ସମସ୍ତ ପାପରୁ ମୁକ୍ତ କରିବ କାରଣ ଜମାଖୋରି ହେଉଛି ମୂଳ ପାପ (3.13) ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଚେତାବନୀ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ ସ୍ୱାର୍ଥପର କାର୍ଯ୍ୟ ଆମକୁ କର୍ମବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ରଖିଥାଏ ଏବଂ ଅନାସକ୍ତି ସହିତ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାକୁ ପରାମର୍ଶ ଦିଅନ୍ତି (3.9) ।
ଏହି ଦୁନିଆ ପାରସ୍ପରିକ ସମ୍ପର୍କ ଏବଂ ପରସ୍ପର ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ, ଯେଉଁଠାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଂସ୍ଥା ଗୋଟିଏ ଚକ୍ରର ଅଂଶ ଅଟେ; କିଛି ଜିନିଷ କିମ୍ବା କାହା ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ । ସତେ ଯେପରି ଆମର ଏକ ଅଂଶ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ଏକ ଅଂଶ ଆମ ଭିତରେ ଉପସ୍ଥିତ ।
https://samajaepaper.in/imageview_49_2112024213925131_4_83_03-11-2024_6_i_1_sf.html