ପିଲାମାନେ ଦୁନିଆକୁ ବୁଝିବା ପାଇଁ, ନୂତନ ଜିନିଷ, ଆଚରଣ ଇତ୍ୟାଦି ଶିଖିବା ପାଇଁ ନିଜ ପିତାମାତାଙ୍କୁ ଦେଖନ୍ତି ଏବଂ ସେଥିପାଇଁ କୁହାଯାଏ ଯେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତିପୋଷଣ କରିବାର ସର୍ବୋତ୍ତମ ଉପାୟ ହେଉଛି ଶବ୍ଦ ଏବଂ କାର୍ଯ୍ୟମଧ୍ୟରେ ସମାନତା ଦ୍ୱାରା ଉଦାହରଣ ସୃଷ୍ଟି କରିବା । ଜୀବନର ପରବର୍ତ୍ତୀ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ସମାନ ନିର୍ଭରଶୀଳତା ଜାରି ରହିଥାଏ ଯେଉଁଠାରେ ନିର୍ଭରଶୀଳତା ବନ୍ଧୁ, ଶିକ୍ଷକ, ପରାମର୍ଶଦାତା ଇତ୍ୟାଦି ଉପରେ ରହିପାରେ । ଏହାର ଅର୍ଥ ହେଉଛି ଏପରି କିଛି ଲୋକ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ସର୍ବଦା ଆମ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରନ୍ତି ଏବଂ ମାର୍ଗଦର୍ଶନ ପାଇଁ ଆମକୁ ଦେଖନ୍ତି । ଆମେ କରୁଥିବା ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ ପ୍ରଭାବିତ କରେ । ଏହି ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କୁହନ୍ତି, “ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମନୁଷ୍ୟ ଯେଉଁ ଯେଉଁ ଆଚରଣ କରନ୍ତି, ଅନ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ସେହି ସେହି ଆଚରଣ କରନ୍ତି ଏବଂ ସେ ଯାହା କିଛି ପ୍ରମାଣ କରିଦିଅନ୍ତି, ଲୋକେ ତାହା ଅନୁସରଣ କରନ୍ତି” (3.21) । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆହୁରି ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରିଛନ୍ତି, “ତିନିଲୋକରେ ମୋ ପାଇଁ କୌଣସି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ନାହିଁ, କି କୌଣସି ପ୍ରାପ୍ତିଯୋଗ୍ୟ ବସ୍ତୁ ମୋତେ ଅପ୍ରାପ୍ତ ନୁହେଁ; ତଥାପି ମୁଁ କର୍ମରେ ହିଁ ଲାଗି ରହିଛି” (3.22) । “ଯଦି ମୁଁ କଦାଚିତ୍‌ ସାବଧାନ ହୋଇ କର୍ମରେ ଲାଗି ନ ରହିବି, ତେବେ ବଡ଼ କ୍ଷତି ହୋଇଯିବ; କାରଣ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ସବୁଦିଗରୁ ମୋତେ ଅର୍ଥାତ୍‌ ମୋରି ମାର୍ଗ ଅନୁସରଣ କରନ୍ତି” (3.23) । ତେଣୁ ଯଦି ମୁଁ କର୍ମ ନ କରିବି, ତେବେ ଏ ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ନଷ୍ଟଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବେ ଏବଂ ମୁଁ ସଙ୍କରତାର କର୍ତ୍ତା ହୋଇଯିବି ତଥା ଏହି ସମସ୍ତ ପ୍ରଜାଙ୍କୁ ନଷ୍ଟ କରିବାର କାରଣ ହୋଇଯିବି” (3.24) । 

ସ୍ପଷ୍ଟ ରୂପରେ, ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ରୂପରେ ଅଛନ୍ତି, ଯିଏକି ପରେ ତାଙ୍କର ବିଶ୍ୱ ରୂପ ପ୍ରକାଶ କରିଥିଲେ । ସେ ମଧ୍ୟ ରଚନାତ୍ମକତା ରୂପରେ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁଥିରେ ସୃଜନ, ରକ୍ଷଣାବେକ୍ଷଣ ଏବଂ ବିନାଶ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ । ଏହି ଶ୍ଳୋକଗୁଡ଼ିକରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରଚନାତ୍ମକତା କାର୍ଯ୍ୟ ବନ୍ଦ କଲେ ଏହାର ପରିଣାମ ବିଷୟରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । 

ଯେତେବେଳେ ଜଣେ କୃଷକ ଗହମ ବୁଣନ୍ତି, ବଢ଼ିବା ପାଇଁ ସୃଜନଶୀଳତା ଦାୟୀ । ଯଦି ସୃଜନଶୀଳତା ବନ୍ଦ ହୁଏ, ମଞ୍ଜି ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ । ଅଙ୍କୁରିତ ହେବା ପରେ ଯଦି ସେହି ଫସଲ ବଢେ ନାହିଁ, ତାହା ମଧ୍ୟ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱର କାରଣ । ବଢିବା ପରେ, ଯଦି ଏହା ମଞ୍ଜି ଉତ୍ପାଦନ କରେ ନାହିଁ, ତେବେ ଏହା ପିଢ଼ି ନଷ୍ଟ କରିବ । 

ଆମ ଜୀବନ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିବା ଦୃଶ୍ୟମାନ ଏବଂ ଅଦୃଶ୍ୟ ସ୍ୱୟଂଚାଳିତତା ଉପରେ ଅଧିକ ନିର୍ଭର କରେ ଏବଂ ରଚନାତ୍ମକତା ଦ୍ୱାରା ନିରନ୍ତର କରାଯାଇଥିବା କାର୍ଯ୍ୟ ହେତୁ ଏହା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମ୍ଭବ ।

https://samajaepaper.in/imageview_50_23112024223036500_4_83_24-11-2024_6_i_1_sf.html